De deur van de hemel

Het gedicht stond al eerder op de weblog,
vorige week las ik het t.g.v. de begrafenis
van mijn schoonvader; hij zou begin januari
89 jaar zijn geworden.


DE DEUR VAN DE HEMEL


Zo donker als het wordt
al te donker om onder ogen te zien
dat de weg zonder mededogen eindigt
de rover is een kuil ingekropen

tijdens het lopen in een niet te stoppen val
wegzakken dwars door de klamme aarde
die een afgrond is een bodemloze schacht
onder een vast maar zacht bestaan

de treden van de trap afdalen en onderaan
naar boven kijken hoe een omgekeerd leven
zich optrekt vastberaden omhoog werkt

zoekt naar een plek om te rusten
onder lichtvoetige wolken bedolven
kloppen op de hemeldeur