Bij Canto Ostinato

De Canto Ostinato, van Simeon ten Holt, als leidraad in de poëzie: op Pomgedichten de gehele reeks.
Pomgedichten-Canto Ostinato


Wie de dans ontspringt een kans ziet vervliegen
(& hoe dat alsnog in de vingers te krijgen)

1.
Dat ik je voeten van de grond til
de stap van de vloer in het ongewisse
het is geen onwil alle onrust die ik verdraag
dat ik niet doorlopend met jou kan zijn

hoe lang nog wachten op de vraag van je hand
een armzwaai waarmee ik je om je as draai
het cirkelen in kringen die kleiner nauwer
afdwingen dat we onze bodem ontstijgen

hoe het ons van alles losmaakt
als vogels die zich in het blauw formeren
een vlucht in V-vorm dat van elkaar wijken
en neigen naar voorzichtige verkenning

kiezen wij niet het luchtruim waar dan
een weg in deze balzaal van hoop en duur


2.
Is er tussen vuur en ijzer
voorbij grens en tijd een gangpad
een weg uit omsingeling een raam in
de muur om daar dwars doorheen te gaan

een kans op toenadering het vooruitzicht
van elkaar recht in de ogen mogen zien
onverstoord de straat op dansen
een been hoog uit de heup gezwaaid

en jou daarop meegetroond
losgetrokken uit de waan van wat leek
hoe je omkeek de vraag om overgave
de krullen die je op mijn schouder draagt

wanneer waag je je lippen langzaam open
staan ze week aan de boord van mijn hemd

3.
Hoe we zoeken naar bezinning
het minnen ligt me te na aan het hart
de kiem het bloed dat stroomt in de ader
de adem die m’n spaarzaam haar verwart

slik ik de brok in de keel weg een snik
houd ik in bij dit bewogen moment
want je walst me rond in deze ruimte
zet je tenen en hakken trefzeker neer

niet om mij alle hoop te ontnemen
het is in je beweging de cadans
hoe je me telkens overvleugelt
je kent het klappen van de zweep

de aanslag het ritme dat steeds weer keert
hoe je mijn aandrift daarin beteugelt


4.
Goddank heb ik al mijn vingers nog
ik zeg het in klinkende bewondering
al ben ik vleugellam gevallen in verkeerde
handen die je in aanvang niet helder ziet

het is bij herhaling het gevaar van beminnen
ook vandaag weer in de wind geslagen
maar dat er dan jouw muziek is
die oren en ogen met warmte vult

vuur en sterren gespeeld aan het firmament
dat dak dat ons afschermt hier beneden
vaardig dekt als de klep van een vleugel
duistere schuilplaats van zwart geheim

hoe ik je aanwezigheid in me vasthoud
je hartslag in harmonie bewaar


Frans Terken 04012012
(bij Canto Ostinato