Mevrouw Schrijftaal en "Naar zee"

Wilma van den Akker, ook bekend als Mevrouw Schrijftaal, schreef het gedicht Naar zee, "een gedicht over een vrouw die naar zee gaat; het loopt, zoals verwacht, anders dan verwacht".
Met beschrijving van wat er niet in het gedicht terecht kwam.
Een en ander was voor mij aanleiding om een Teruggedicht te schrijven: Terug van zee. Lees Naar zee van Wilma, als ook Terug van zee.
Bezoek ook de site van Mevrouw Schrijftaal.


Naar zee


Op een winderig perron naar zee
verlangen, wedden dat die anders is
weg van het scherm, laat de kou
langs je vel vliegen, voeten afrollen
landen op steen en zand, wedden?

Aan de Geversweg staat
een kaartjesautomaat
voor onze kostbare natuur
denken dat je een specht hoort
klopt niet, is een helikopter
die pokpokpok zegt

Verdwuinen in de dalen door leugenachtige paddestoelen
die zwart op wit kilometers liegen dat hun hoed barst
maar ik zal verdomme dat zand tussen mijn tenen voelen

Aan zee is het verschrikkelijk
mooi. Zilver op de golven, wolken
mensen en schelpen verspreid
een enkele bakker, een baby speelt
met een vogelveer, wolken groeien
iedereen trekt iets aan en gaat terug

(wat ik hier heb weggelaten omdat het niet geschikt is om in een gedicht te vermelden en niemand dat wil lezen, wie leest er trouwens gedichten maar dat terzijde, zijn de roodgloeidend geschuurde binnendijen die een vrouw van gewicht krijgt als ze lang gaat lopen, zeker als ze zo dom is om in een rokje te verdwalen. De enige oplossing in mijn tas was labello, dat hielp even. Verder had ik goed voor mezelf gezorgd hoor, een flesje water, boterhammen en een banaan meegenomen)


© Wilma van den Akker


Terug van zee
voor W.

Zo’n dag dat je het lastig krijgt
je ruikt de zee maar ook IJmuiden
vangt wind in een te dunne jurk
beeft van die zilveren aanblik maar
laat de kustlijn niet begaan

je legt je naam in schelpen neer
dat je weet dat je hier geweest bent
hoeveel water je zal wassen en
wil dwalen over je verlegen huid

graaft een kuil maar voor een ander
het zand schuurt van binnen de dijen
gloeiend rood als een ondergaande zon
hoe goed je ook voor jezelf zorgt

en nog zie je geen weerschijn
geen oorschelp die zich openvouwt
alleen een leegte diep achter duin
en dijk sijpelt hij langzaam vol

verlangen naar een tweede stem


©FT 15082014

3 opmerkingen: