Voor de tentoonstelling in het Rietveldtheater geschreven, bij de tekening van W.J. van der Haak:
Naar de knoppen
Wie huilt niet met de oude dichter
wanneer knoppen de kop opsteken zo opgewekt
alsof lente komt het moment dat liefde wakkert
geruisloos slaat het trillen toe in hart en lijf
hij weet hoe het de bloem vergaat
bij ontluiken kijkt zij fris de ochtend en de wereld in
nieuwsgierig naar wat wind en water brengen
dag gevleugelde vrienden naar nectar op zoek
ontwaakt in een warm blijmoedig bed
voelt bloei als glorieus een lont ontsteken
leven hoe het zich onhoorbaar door stelen stampt
welt op als hars dat uit een boomstam barst
het groeit als blad aan spichtige twijgen
toch stil en diep verdriet om liefde die sluipend kwam
nog voor de avond spoorslags ging
de dichter wil het niet verbloemen
zijn ogen open voor wat steeds begint
zien hoe het weer eindigt in droefenis
is het niet hij die zwijgt als de nacht
het zijn de knoppen van de bol getrokken
die de kop laten hangen, een jammerklacht
© FT 17012016 (naar W.K.)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten